NİSANIN YİRMİ BEŞİ - 2025

 Depremi hisseden tüm illerden beni okuyanlara geçmiş olsun demek istiyorum. İyi sallamış. Biz, yani ben, annem ve kayınvalidem depremin olduğu gün Edirne gezisinde, otobüsle hareket halindeydik, dolayısıyla hiç hissetmedik. Depremden İstanbul'dakiler aramaya başlayınca haberimiz oldu. Kocam, Atahan ve Hektor evdeydi. Kocam uyuyormuş, uykusundan uyanmış ve çok korkmuş. Hektor, kocamın uyuduğu odadaymış pusmuş kalmış, kaçmamış da bir şey de yapmamış, donmuş kalmış. Atahan da odasında, yatağında yatıyormuş, yatağın yanına inip cenin pozisyonunu almış. Sonra da Hektor'u da alıp günü kapının önünde geçirmişler tüm komşularla beraber. Kaynım ve yeğenler de bizim kapının önüne gelmiş. Gece on gibi biz döndüğümüzde hepsi evdeydi. Çünkü Çekmece dışarıda ya da arabada durulacak gibi değildi. Kışın en soğuk günlerinden biri kadar soğuktu. Halbuki gün boyunca biz Edirne'de gömlekle gezip yazı yaşamıştık. Neyse, eve döndüğümüzde altta fotoğrafını gördüğünüz yeğenimin patili kızo Miya karşıladı holde bizi. Hektor normalde çok beyefendidir, doyasıya mıncıkla sıkıştır en fazla tıslar, daha da devam edersen şöyle bir diş geçirmeden uyarı ısırığı ya da tırnak çıkarmadan bu iş hoşuma gitmedi patisi atar ama Miya konusunda sıfır tolerans gösterdi. İkisini sürekli farklı odalarda tutup bir araya getirmedik. Miya zaten korkmuştu yavrum, Hektor yüzünden daha da travmatik bir gün yaşadı. Hektor da sürekli Miya'ya tıslaması dışında o ortada yokken de sahibine tısladı. Neyse ki karşılıklı hoşlanmama dışında bir sorun yaşamadan günü atlattık. 

 Sabah tam size bunları yazarken kuvvetli sayılabilecek iki saniyelik bir artçı oldu. Öğleden sonra bir daha olmuş. Bir hafta daha artçılar devam edebilirmiş. Evdeyiz biz, herhangi bir hasarımız olmadığından ilk geceden beri evde yatıyoruz zaten. Artçılarda da dışarı çıkma ihtiyacı hissetmedik. Şimdilik sıkıntı yok, umarım bu şekilde de devam eder.

  Yine görüşmek üzere...